زیباترین های جهان من

زمستان این روزها با بی رمقی قدم بر می دارد. راستش خیلی دلم برای زمستان می سوزد. برای فصلی که این روزها حرفی برای گفتن ندارد .

یکی از دغدغه های اصلی این زمستانم همین بود. برای همین در همان ابتدای نوشته ام از آن سخن گفتم. مدتی است که می اندیشم چرا این سال ها فقط دو فصل داریم. تابستان و پاییز. و البته چند دغدغه ی ریز و درشت دیگر هم دارم.

بیشترین آدم هایی را که در طول روز می بینم به جز اعضای خانواده ام، کودکان و نوجوانان شهرم است. کودکان و نوجوانانی که منظم به کلاس هایم می آیند. کودکان و نوجوانانی که دوستم دارند و حرف های من برایشان مهم است. دلم می خواهد ساعت هایی که با من می گذرانند واقعا خوش بگذرانند. حرف بزنیم. بخندیم. بازی کنیم. بخوانیم. ببینیم. بنویسیم. بدانیم و ...

گاهی وقتی از سرکار به خانه می آیم با خودم می گویم . خب که چی؟ بچه ها چه چیزی یاد گرفتند؟ بچه هایی که به کلاس من می آیند چه فرقی با بچه هایی که به کلاس من نمی آیند دارند؟

من در کلاس هایم برای بچه ها کتاب می خوانم گاهی شعر، گاهی افسانه، گاهی قصه، گاهی داستان کوتاه، گاهی بخشی از یک رمان. گاهی فیلم می بینیم، گاهی موسیقی گوش می دهیم، گاهی یک نویسنده ، شاعر، فیلمساز، بازیگر، موسیقیدان و ... را به آنها معرفی می کنم. گاهی تمام چیزهایی که در موردشان حرف زدم را نقد می کنیم.

مدت هاست که به خاطر فعالیت های دیگرم نمی توانم مثل قبل برای کلاس هایم برنامه ریزی کنم و هدفمند پیش بروم. دلم برای بچه های شهر کوچکم می سوزد. در تمام مدتی که سر کلاس هستم از جان و دل برایشان مایه می گذارم اما یک چیزی در درونم می گوید حق بچه ها بیش از این است.

الان که یک نگاه کلی به نوشته ی امشب انداختم کمی غمگین یافتمش. با اینکه امشب اصلا غمگین نیستم و روز بسیار خوبی را با بچه ها گذراندم و کلی انرژی هم از آنها گرفتم. بچه ها زیباترین های جهان من هستند...