این روزهای 153

پفک هندی خوردم و حال ناخوشی که از بچگی به وقت پفک هندی خوردن بهم دست می‌داد، سراغم آمد. یاد روزها و شب‌های دور افتادم.

برنامه‌های فردا را می‌نوشتم و همزمان به دقایق امروز فکر می‌کردم. یاد یک جمله افتادم و آرام شدم. جمله را آنجا نوشتم. اینجا هم می‌نویسمش. جمله که به سراغم آمد حال خوشی با خودش آورد.

توی شاهنامه هم بیت‌هایی با این مضمون فراوان یافت می‌شود.

و آن جمله ساده است. و آن جمله بسیار گفته و شنیده شده است. و آن جمله این است:

«ترس به دلت راه نده!»