زود گردد با مراد خویش جفت

سال هنوز نو، تازه و داغ است.

مدت هاست تلاش می کنم علاوه بر تن سالم ، روح و روان سالمی نیز داشته باشم. تا جایی که امکان دارد از استرس و افکار ناراحت کننده دوری کنم. تا حدودی هم موفق بوده ام. اما نمی دانم چرا مدت هاست (دقیقا نمی دانم از چه زمانی شروع شد) که قلبا شاد نیستم.

انگار فقط فقط فقط یک چیز مرا شاد می کند . تا آن شادی را لمس نکنم زندگی ام این چنین است.

این ویژگی، یا بهتر است بگویم این حالت را اصلا دوست ندارم. این که زندگی ام بند یک چیز باشد. خوشی و ناخوشی ام وابسته به آن باشد عذاب آور است. اینکه اتفاقات ریز و درشت شیرین و لذت بخشی برایم بیافتد و من چشمم را به روی همه این اتفاقات ببندم چرا که تنها منتظر یک چیز هستم، ناراحت کننده است.

 در تصمیمات درونی ام، در عهد و پیمان های شخصی گاه و بیگاهم بارها خواسته ام با این حالت مقابله کنم اما همیشه مغلوب شده ام.

سال جدید ، از خدا خواسته ام در این مورد مرا یاری کند. یا به آنچه می خواهم برسم و یا قدرتی به من عطا کند که شرایط را بپذیرم و منتظر شوم تا هر آن زمان که خود مصلحت می داند مرا به خواسته ام برساند.

پی نوشت: به اینکه خواسته ام دقیقا چیست اشاره ای نکرده ام . گاه گاهی این سخن پیامبر را که چه شیرین از زبان مولانا نقل شده است ، آویزه ی گوش می کنم.

گفت پیغمبر که هرکه سر نهفت                        زود گردد با مراد خویش جفت

امید که برای من نیز، ایدون باشد...