این روزهای 22

چند وقتی نبودم. البته که این چندوقت خودش کلی وقت بود. صحبت همان صحبت سرشلوغی‌هاست که هیچ تمامی ندارند و به گذشته که نگاه می‌کنم می‌بینم چقدر سرم خلوت‌تر بوده است. اگرچه نقش زمان را نمی‌توان نادیده گرفت که گذشت زمان از کیفیّت و کمیّت تجربه‌هایمان می‌کاهد.  

مثل همیشه دستم بندِ گزارش است و چند کار تحقیقی و چند برنامۀ ادبی. زمانم دارد آب می‌رود و من بسان آن پیرمرد معروف شبکه‌های مجازی شده‌ام که هاج و واج و دهان باز مانده است.

حال و روز این روزها را اگر بخواهم وصف کنم این است: شور و شوق کم آورده‌ام.

کارها را مثل همیشه و طبق برنامه انجام می‌دهم اما انگار هیچ‌کدام از کارهایم روح ندارند. آن «آن» که شعرا حرفش را می‌زنند در کارهایم غایب است. البته که خستگی و ناامیدی آدم‌های دور و بر هم مزید بر علت شده است. این روزها هیچ مستمعی مرا سر ذوق نمی‌آورد.