این روزهای 17

و این چنین قدم می گذاریم به سال 1396. سال 1395 دارد آرام آرام می رود. سالی با ماجراهای گوناگون. روزهایی که تلخ بودند، روزهایی که شیرین بودند و روزهایی که خنثی بودند و به سبب خنثی بودنشان فراموش شدند. نمی دانم سال پیش رو چه سالی خواهد بود. از این نظر مثل ازدواج است. یک هندوانه ی دربسته . نمی دانیم شیرین است یا بی مزه یا تلخ. خوشرنگ است یا بیرنگ.

و من اینجا نشسته ام و انگشتانم را بر پوست کشیده ی صفحه کلید لپ تاپ می کشم (همان صفحه کلیدی که مدتهاست رنگی رنگی اش کرده ام). چراغ های رابطه هم تاریک هستند و امیدوارم در سال جدید روشن شوند.

فهرستی هم آماده کرده ام برای سال جدید و کارهایی که می بایست انجام دهم . از آنجایی که این فهرست آسان و خوش اخلاق است امیدوارم در پایان سال شرمنده ی هم نشویم و روسفید بیرون بیاییم.