این روزهای 217

از کنار خانه‌ای قدیمی گذشتم. پنجره‌اش باز بود. پرده‌ها کنار رفته بود. چراع خانه روشن بود. خانه را تماشا کردم. در و دیوارش را. طاقش را. اسبابش را.

من هم «غلام خانه‌های روشنم.»*

* از نامۀ خداحافظی غزاله علیزاده